know the history to know the people

Hoi lieve mensen!

Ja, het is echt waar: Ik ben weer terug in Bangkok. Voor de vijfde keer alweer. En ook voor de derde keer in hetzelfde hostel waardoor ik deze wijk ondertussen zo goed ken dat ik mezelf wel een expert mag noemen haha. Nu weet ik precies waar de handige winkeltjes zijn en de beste plekken om lekker te eten.
Ik moet zeggen dat het wel een fijn gevoel was om zondagmiddag de grens over te steken en weer in Thailand te zijn. Alles is hier gewoon veel beter geregeld en de mensen spreken veel beter Engels. Toen ik de grens over was waren er meteen mensen die met mij naar de bus liepen en duidelijk uitlegde hoe laat we zouden vertrekken en hoe laat en waar we zouden aankomen.
Dat was wel even anders toen ik na mijn tweede week in Cambodja met een paar andere vrijwilligers de taxi en bus ging nemen naar Phnom-Penh; de hoofdstad van Cambodja. Ten eerste was die taxi-rit de engste autorit die ik ooit heb meegemaakt. Geen verharde wegen, geen verlichting en toen waren ze ook nog eens aan de weg aan het werken waardoor we bijna zijn overreden door een grote bulldozer. Toen werden we in Siem Reap ook niet opgehaald en naar het busstation gebracht (waar we wel voor hadden betaald). Dus dat werd heel snel een tuktuk nemen en gelukkig waren we nog op tijd voor de nachtbus.
Zaterdagochtend kwamen we om 7 uur aan in Phnom-Penh. De eerste indruk van de stad was niet zo goed. Ontzettend veel verkeer, overal (echt overal) afval op de grond en een hele vieze lucht. Helaas moet ik vertellen dat die indruk niet veranderd is. Phnom-Penh is gemiddeld gezien wel rijker dan Samraong, maar er is een veel groter contrast tussen arm en rijk. Het is veel minder een gemeenschap en de armoede is door de sloppenwijken veel pijnlijker om aan te zien. Gelukkig zat ons hostel in een rustige buurt en zag het er goed uit. We konden meteen al inchecken en dus nog even bijslapen.
Om 10 uur begonnen we ons programma voor die dag: Gevangenis S-21 en The Killing Fields. Dit zijn 2 plekken die allebei te maken hebben met de genocide die in Cambodja heeft plaatsgevonden tussen 1975 en 1979 onder de communistische partij Khmer Rouge met dictator Pol Pot als leider. In die periode is 25 procent van de bevolking gestorven (rond de 2 miljoen mensen) van de honger of omdat zij op gruwelijke wijze werden vermoord. Pol Pot wilde alle stadsmensen en intellectuelen uitroeien en zo een arbeidersvolk overhouden. Midden in de nacht werden mensen ontvoerd en naar gevangenissen zoals S-21 gebracht. Daar werden zij gemarteld totdat zij een valse verklaring hadden afgelegd. Dan werden ze met hun hele gezin afgevoerd naar een van de vele Killing Fields. Daar werden zij vermoord met scheppen en andere gereedschappen omdat kogels te duur waren. Dit was allemaal ontzettend heftig om te horen en om op de plek te zijn waar dit allemaal gebeurde. Het maakte me ook heel erg boos toen mij werd verteld dat het Westen al die tijd de Khmer Rouge heeft gesteund. Er werd gewoon niet voldoende onderzoek gedaan en de propaganda van Pol Pot zag het Westen als de waarheid. Zelfs toen de Khmer Rouge was verdreven kregen zij alsnog geld van het Westen en een plek in de VN. Alleen maar omdat Vietnam hielp bij het vormen van de nieuwe regering en er was een enorm wantrouwen tegenover Vietnam vanwege de Vietnamoorlog die toen net was afgelopen. Ik vond het heel erg moeijk om alle schedels, botten en kleren van de slachtoffers te zien. In die ruimtes kon ik dus niet te lang blijven.
We probeerden de heftige maar indrukwekkende dag toch nog een beetje vrolijk af te sluiten bij een cupcakecafé en het zwembad. Maar toen in de avond begon het: ik kreeg buikgriep.
De volgende dag voelde ik me nog verre van beter dus kon ik alleen maar op bed liggen en soms even in de zon. De 12 uur lange busreis op maandag terug naar Samraong was dan ook heel zwaar. Mijn redding was een Engelssprekende jongen die achter mij zat en mij in de pauzes kon laten zien waar de WC's waren. In de tweede pauze reed de bus bijna weg zonder mij. Niemand had mij verteld hoe lang de pauze was en ik zat nog op de wc haha... Gelukkig had ik de bus na hard rennen nog net gehaald. Ik had daarna wel een hele schattige oude man naast me. Hij bood me nog een deel van zijn lunch aan, maar toen ik de snack bijna wilde opeten zag ik dat alles vol mieren zat. Dus maar vriendelijk bedankt en teruggegeven haha.
Terug in Samraong ging het nog steeds niet goed met mijn buik, dus dinsdag kon ik helaas nog niet lesgeven. Dat was zooo saai pff. Maar dinsdagavond begon de antibiotica aan te slaan en woensdag ben ik gewoon weer naar school gegaan. Het was wel heel zwaar omdat mijn lichaam enorm afgezwakt was. Maar goed, het was mijn laatste week dus ik wilde nog zoveel mogelijk genieten. De kinderen waren heel blij dat ik er weer was en we hebben nog een paar hele leuke dagen gehad. Ook met de vrijwilligers een hele leuke laatste avond gehad met veel wijntjes. Helaas stond mijn wekker de volgende zoals altijd weer om 7 uur. En het was niet zomaar een dag, het was de dag dat ik afscheid moest nemen van een groep geweldig lieve kinderen. Ze hadden allemaal cadeautjes voor me gekocht of gemaakt: tekeningen, armbandje, ketting, haarband, snoepdoosje en pasfoto's. Zo lief allemaal! We hebben die dag vooral heel veel foto's gemaakt en lekker geknuffeld. Toen moest ik ook nog afscheid nemen van de meeste vrijwilligers, wat natuurlijk ook niet leuk was. Als je 3 weken lang met elkaar optrekt dan word je toch wel een hechte groep. Ik ging met een paar vrijwilligers naar Siem Reap op vrijdag. Na een lekker mexicaans etentje en zoektocht naar een nieuwe geheugenkaart moest ik toch echt snel gaan slapen, want de volgende ochtend om kwart over 4 op om de zonsopgang bij Angkor Wat te kunnen zien. En het vroege opstaan was het helemaal waard! Het was echt ontzettend mooi. In totaal hebben we 5 tempels in 7 uur bezocht. Daarna natuurlijk ontzettend moe, dus niks anders gedaan dan bij het zwembad gelegen en in de avond een paar cocktails gedronken.
De volgende ochtend weer vroeg op want het was tijd om Cambodja te verlaten. De busreis ging, zoals ik in het begin al zei, gelukkig goed en zonder problemen. Ik ontmoette een hele aardige Duitse ex-militair die allemaal super interessante verhalen kon vertellen. Daarna raakte ik ook nog aan de praat met een Cambodjaanse jongen die mij veel kon uitleggen over de corruptie in de politiek in Cambodja. Mensen zijn zo slecht opgeleid dat ze totaal niet voor de lange termijn denken. Ze stemmen niet op de partij die het beste voor hun is, want ze stemmen en maken campagne voor de corrupte partijen omdat ze daar een beetje geld voor krijgen. Tja, eigenlijk is het ook wel begrijpelijk. Voor veel mensen is het overleven van dag tot dag. De armoede en corruptie was vooral heel sterk aanwezig in het grensplaatsje. Er werd ons meteen verteld dat er ontzettend veel wordt gestolen daar en die sfeer hing er ook echt. Toen zag ik ook nog eens hoe een kindje van 1,5 midden op straat compleet in elkaar geslagen werd door een oudere vrouw. Er was genoeg politie in de buurt, maar geen van hen deed iets, zo ontzettend verschrikkelijk om te zien.
Dat laatste probeer ik maar te vergeten en nu vooral terug te denken aan de lieve kinderen in Samraong die ondanks de enorme armoede altijd een grote glimlach op hun gezicht hadden. En ik hoop maar dat zij een betere toekomst in het vooruitzicht hebben dan vele anderen in Cambodja.

De afgelopen 2 dagen ben ik een beetje aan het relaxen en souvenirs aan het kopen met een Fins meisje. Prima daagjes dus, maar het is vooral wachten totdat het eindelijk morgen is en ik naar Australië vlieg! Tijd om terug te gaan naar de Westerse levensstijl, maar dan aan de andere kant van de wereld.

Weer heel erg bedankt voor het lezen!

Lots of love from Asia,
Roos